tag:blogger.com,1999:blog-40426428028285143742024-02-19T07:02:15.275+02:00El Plan Infinitookeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.comBlogger59125tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-3139590023500413322011-12-14T02:34:00.005+02:002011-12-14T02:52:57.625+02:00φίλοιμοιάζει με ραντεβού.. μόνο που είναι πιο εύκολο, και με πιο πολλά γέλια. με πειράζεις, σε πειράζω, με αγγίζεις και σε αγγίζω, κοιταζόμαστε για λίγο.. τρώμε σκόρδο και δεν μας νοιάζει, τρώμε μέχρι οι κοιλιές μας να φουσκώσουν και το αίμα να τρέξει στα στομάχια αφήνοντας τους εγκεφάλους ήρεμους. όσο γνωριζόμαστε, τόσο συνεχίζουμε να γνωριζόμαστε. γελάμε και κάνουμε βόλτες, περπατάμε, και μετά εσύ οδηγείς και εγώ συνοδηγώ. ο χρόνος κυλάει και οι διαθέσεις μας πετάνε. γίνομαι αυτός ο γλυκός εαυτός μου, ο σαν παιδικό ζαχαρωτό.. λίγο σάλιο χρειάζομαι για να λιώσω και να σε γεμίσω παρδαλά χρώματα που ξεχύνονται από μέσα μου. παίζω με τα μαλλιά μου και βγάζω κοριτσίστικα επιφωνήματα. για λίγο σοβαρεύω, αλλά σύντομα βρίσκω τον γλυκό ρυθμό που μοιάζει να παίζεις από μέσα μου. <div>θα με φιλήσεις στο μάγουλο και θα μου πεις πως πέρασες όμορφα. θα αναρωτηθώ για λίγο αν το λες από την καρδιά σου. θα κλείσω την πόρτα φεύγοντας και θα ξέρω πως οι σκέψεις μου τελειώνουν εδω.<br /><div><br /></div><div><br /><div><br /></div><div><br /></div></div><a href="http://www.blogger.com/%3Cobject%20width=" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/snouZdW2IWg?version=3&hl=en_US"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/snouZdW2IWg?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed>"></a></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-22088490405770994202011-09-04T22:31:00.002+03:002011-09-04T22:40:26.730+03:00runαφήνω το ποδήλατο να πέσει μαλακά στο deck και παίρνω βαθιά ανάσα μυρίζει βρεγμένο ξύλο και ο αέρας χαϊδεύει το σώμα φτάνοντας μέχρι το μέσα μου και το μισοφέγγαρο ζωγραφίζει χιλιάδες χρυσά στίγματα στη θάλασσα ακούω το κύμα να αναπνέει κι όλες οι αισθήσεις χορταίνουν ομορφιά και ζωή μα ένα αλλά τρυπάει αυτή τη γλυκιά αίσθηση κάτι λείπει και ξεφουσκώνω σα μπαλόνι είναι μικρή η τρύπα μα φτάνει για να αδειάσω πάλι..<div>
<br /></div><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=AOBs8dU4Pb8&ob=av2n">συντροφιά</a></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-30255316549390982852011-08-10T21:52:00.008+03:002011-08-12T16:49:28.357+03:00μέσα στο ημίφως, ως συνήθως..<div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><b>ξεκινάω τη βόλτα μου όσο ακόμα ο ουρανός ήταν γαλαζωπός και μόλις βγήκα παραλία με περίμεναν ακόμα λίγα ροζ σύννεφα σε εκείνο το γνωστό σημείο που δύει ο ήλιος στη θεσσαλονίκη. 10 αυγούστου κι είμαι σχεδόν μόνη, εγώ και το παλιό μου ποδήλατο. θα ήθελα να είχε αδειάσει κι άλλο η πόλη, τώρα μοιάζει με μισές δουλείες, ούτε γεμάτη μα κι ούτε παντελώς άδεια. αφήνω πρόσωπα πίσω μου τα οποία καλά καλά δεν προλαβαίνω να κοιτάξω. βάζω δύναμη στους μηρούς, περισσότερη από ότι συνήθως γιατί ο άνεμος μου πάει κόντρα και σχεδόν με τραβάει προς τα πίσω - και δεν είμαι μια μορφή που παρασέρνεται εύκολα από τη δίνη του αέρα. τους αφήνω όλους πίσω μου, και στο μυαλό μου είναι όλοι πιο αργοί, πιο λίγοι, δεν φτάνουν να με συντροφεύσουν. μόλις παίρνω φόρα κι αφήνω πια πίσω μου και την όμορφη νέα παραλία, ο δήμος μου κόβει τα φτερά. κλειστή η παραλία σε όλο το ύψος του πάρκου του φωκά. κι ένας σκυλούκος τρέχει κατά πάνω μου. ψύχραιμη σταματάω απότομα και του λέω να φύγει, και με άκουσε με ένα παράπονο στο βλέμμα. ναι αλήθεια, τον πρόσεξα στη στροφή που έκανα, έψαχνε παρέα. θα καθόμουν αλλά η συγκλονιστική κι απλούστατη μαγεία του ποδηλάτου με καλούσε να τρέξω πάλι. μπήκα μέσα στο πάρκο του φωκά και γύρω μου ερημιά. φυσούσε και τα δέντρα χόρευαν. άφησα τα πάρκα και τα γήπεδα και με λίγους ελιγμούς ξαναβρέθηκα στην παραλία. τώρα έμοιαζε να είχε κι άλλο κόσμο, και τελικά ή δεν λείπουν τόσοι πολλοί, ή όσοι μείναν βγήκαν τσάρκα παραλία. και τότε άρχισε το θέαμα. αστραπές στον μεγάλο ουρανό που αγγίζει όλη τη θάλασσα, ως εκεί που φτάνει το βλέμμα σου από τη στροφή αυτή απέναντι του θερινού "ναταλί". κι ο αέρας να κάνει πάρτι. πανέμορφο θέαμα. και κάπου εκεί σε θυμήθηκα γιατί μόνο εσύ θα ένιωθες όπως εγώ εκείνη την ώρα, δίχως φόβο μα σχεδόν με λαχτάρα, αναμένοντας αυτό που ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν. όλη η διαδρομή του γυρισμού με γέμιζε με αυτή τη λαχτάρα, σε συνδυασμό με την γευστική αίσθηση ελευθερίας που ρέει μέσα σου όταν τρέχεις. έτρεχα με τόση δύναμη, και τραγουδούσα ήρεμη τα λόγια του παυλίδη που παίζανε στα αυτιά μου, μέχρι που η ανάσα μου κοβόταν, και σηκωνόμουν όρθια στηριζόμενη στο ένα πόδι για να ξεπιαστεί, κι άφηνα τις ρόδες να κυλήσουν μονάχες για να προλάβω να αναπνεύσω. κάπου εκεί στο ποσειδώνιο, αρκετά αργά πάλι καλά, σαν επίλογος ζωντάνεψαν τα σύννεφα και φέραν νερά με φόρα. οι πρώτες σταγόνες ήταν σχεδόν λυτρωτικές. χοντρές, άφηναν σημάδια πάνω μου, πάνω στα ρούχα, στα μαλλιά, στο γυμνό δέρμα. κι όσο δυνάμωνε η βροχή, κι όσο δυσκολευόμουνα να δω μπροστά μου, κι ας άκουγα αυτοκίνητα πίσω μου, η καρδιά μου γέμιζε αγαλλίαση. ναι, κάπως σαν σκηνή ταινίας, μόνο που δεν τραγουδούσα δυνατά, και τελικά έφαγα μια βούτα - σκηνικό που παραλείπουν να δείξουν οι κουλτουριάρικες ταινίες στις οποίες κάποιοι ζωντανεύουν όπως εγώ πάνω σ' ένα ποδήλατο, με τη βροχή παρέα. τελικά πονάνε οι γρατσουνιές της ασφάλτου, στα γόνατα και τους αγκώνες όπως όταν ήμουνα παιδί, αλλά δεν μετανιώνω. γιατί τα όμορφα συναισθήματα αξίζουν λίγο πόνο. και ξέρεις ότι οι πληγές θα φύγουν, μα η γνώση μιας αίσθησης που σε γεμίζει δεν ξεχνιέται..</b></span></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-29349952043764541192011-07-21T14:31:00.003+03:002011-07-21T15:49:33.318+03:00μέσα στο ημίφως, ως συνήθως..σαν να απέχω από εμένα, από τη ζωή μου, ενώ είναι μια ζωή οικεία και ρουτινιασμένη. <div>τρώγοντας καρπούζι συντονίζομαι στον ήχο του πηρουνιού που σκίζει τις ίνες, και στο ροζ ζουμάκι που τρέχει στο πηγούνι ενώ το σκουπίζω με το χέρι όπως όταν ήμουνα παιδί.</div><div>κάθομαι σε ένα δωμάτιο που καθάρισε άλλος και μυρίζει μια ενοχλητική μυρωδιά απορρυπαντικού που ζαλίζει τα ρουθούνια μου.</div><div>χτυπάω τα φλεγόμενα πλήκτρα ενώ ο αέρας πρώτη φορά εδώ και μέρες, σαν να κουβαλάει κάποιο αίσθημα ανακούφισης από τον πυρακτωμένο καύσωνα, και φυσάει τον ιδρώτα που κολλάει πάνω στο δέρμα μου.</div><div>φαντάζομαι εικόνες και φαντάζομαι ακόμη και σκέψεις, γιατί οι δικές μου βυθίστηκαν στην αχόρταγη τρύπα της λήθης.</div><div>πεινάω για ζωή.</div><div>κι όσο διαιτώ, ακολουθώντας ένα πρόγραμμα που επιβλήθηκε, τόσο μοιάζω με άλλη, με αυτόν τον οικείο εαυτό που ζητώ να αποβάλλω.</div><div><br /></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-21431624579892701362011-03-15T18:08:00.000+02:002011-03-15T18:10:51.935+02:00<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; color: rgb(13, 114, 165); "><a href="http://www.youtube.com/watch?v=deghFN9ewTs&feature=related">πάντα φανταζόμουνα το μέλλον για ν' αντέχω όποιον πέρναγε από δω</a></span><div><br /></div><div>ξαναμετράω..</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-58235568289507682692011-02-18T19:57:00.003+02:002011-02-18T20:11:12.510+02:00τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχήελπίζω ακόμα, ακόμα και τώρα που ξέρω με όλη την λογική μέσα μου, ότι δεν θα πραγματοποιηθεί η ευχή μου. είναι άραγε αξιολύπητο ή φυσιολογικό, να ονειρεύομαι κάτι το ανέλπιστο; εγκατέλειψα τις προσπάθειες να πείσω τον εαυτό μου, τα λόγια μου σερβιρίστηκαν σκέτα κι ανάλατα μέσα στο μυαλό μου, και δεν θέλησα να τα χωνέψω. εθισμένη στη γλυκιά κι ανάλαφρη γεύση των ονείρων μου, πνίγομαι στη λαιμαργία μου. σαν ενέσεις ενδορφίνης, με κρατάνε ζωντανή και ετοιμοπόλεμη μέχρι τις στιγμές που σε αντιμετωπίζω και η λογική μου με μαλώνει, δίνοντάς μου επιχειρήματα δικά σου. κι όμως, ακόμα, εγώ ψάχνω αυτά που θα υποστηρίξουν το δικό μου όνειρο.<div>ήθελα να είχαμε το ίδιο όνειρο, έτσι για μια φορά, για λίγους μήνες μονάχα, ήθελα να θυμηθώ πως είναι να μοιράζεσαι το όνειρο, και συνάμα την πραγματικότητα..</div><div><br /></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-5036315471399603552011-01-05T01:58:00.004+02:002011-01-05T02:08:01.530+02:00γεύση αμύγδαλουλίγες στιγμές πριν το μεγάλο άλμα, αυτό το πολυαναμενόμενο βήμα προς τα μπρος, προς το άγνωστο.<div>αυτή η ώθηση ανάσας, σαν ηλεκτρόδια φορτισμένα ενάντια στο δέρμα.</div><div>όλα όσα θα μου λείψουν, το ξέρω από τώρα με πλήρη βεβαιότητα.</div><div>ίσως δεν είναι και τόσα πολλά, ίσως είναι πολύ περισσότερα από όσα φαντάζομαι.</div><div>ο φόβος με σπρώχνει άλλη μια φορά πιο κοντά σου.</div><div>ο πόνος σου γνώριμος και ακόμα αβάσταχτος, ακόμα πιο αβάσταχτος.</div><div>πόσα βήματα πίσω, πόσες ίδιες σκέψεις αντικρούω ξανά με τη λογική και το λαβωμένο συναίσθημα.</div><div>είναι άδικο, είναι βάναυσο, είναι <a href="http://www.youtube.com/watch?v=qVNNYenVOuQ">πολύ πέρα από λέξεις και αισθήσεις</a>.</div><div>κ εγώ ακόμα πιο μακριά.</div><div>φεύγω.</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-45589106896294396542010-12-03T21:38:00.004+02:002010-12-03T23:21:12.423+02:00σε βρήκα και σ' έχασαένα δυνατό <a href="http://www.youtube.com/watch?v=H2VoxrAkT-o&feature=related">κομμάτι</a> για να αγγίξει τη ψυχή, αυτή που θυμίζει πια θηρίο ανήμερο, ναυαγό ξεχασμένο σε ερημωμένο νησί. πίσω από τα άγρια μούσια και τα άτσαλα μαλλιά, τα βρώμικα ρούχα, τις πληγές και τα σημάδια, κρύβεται εκείνη, μαζεμένη και τρομαγμένη. πίσω από τείχη και τζάμια και βράχους, πέρα μακριά, πιο μακριά από ποτέ άλλοτε. ελαφρά τσιμπήματα απλώς δυσκολεύουν το λήθαργό της, βολεμένη σ' ένα ύπνο χωρίς λύτρωση, ένα όνειρο που δεν μπορούσε να 'ναι εφιάλτης κι όμως είναι χειρότερο. βυθίζεται βαθύτερα, πέρα από τον πάτο, πέρα εκεί που δεν υπάρχει πια βαρύτητα, δεν υπάρχει πια πάνω ή κάτω, υπάρχει ένα ζωντανό τίποτα που την κατασπαράζει. παγωμένα δάχτυλα και τούβλα στην καρδιά, τίποτα δεν μου δίνει πνοή, το αίμα κυλάει μονάχο του, γιατί έτσι πρέπει, κι όσο με θρέφει, τόσο παίρνει μαζί του όσα ήθελα, δεν τα φτάνει ποτέ στον προορισμό τους, ποτέ στο πομπώδες όργανο. ταξιδεύουν από τον κινητήριο εγκέφαλο μα κάπου χάνονται. κάπου, κάπως, κάτι τα εμποδίζει.okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-23668035819169339552010-11-06T20:28:00.002+02:002010-11-06T20:32:25.940+02:00i woke up and one of us was cryingtoo scared i ll never let myself feel <a href="http://www.youtube.com/watch?v=EiOmhOumh-w">it</a> again..okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-68135816086497494182010-10-22T17:15:00.002+03:002010-10-22T17:18:20.851+03:00Λουντέμης"Περίεργα που είναι τα ερωτευμένα μάτια... Βλέπουν, βλέπουν -ώρες, χρόνια- το ίδιο πράμα, και δεν καταφέρνουν να το γνωρίσουν, δεν μπορούν να διαβάσουν τι γίνεται μέσα του. Πολύ περίεργα είναι τα ερωτικά μάτια..."<div><br /></div><div>-απόσπασμα από περιγραφή σε βιβλίο του Λουντέμη-</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-72017164663515168902010-10-14T01:38:00.003+03:002010-10-25T18:19:23.786+03:00μυθηστορηματικο<div style="text-align: justify;">«Δεν είναι επιλογή.» της το λέω και το πιστεύω. Δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο έτσι όπως φτάσαμε ως εδώ. «It feels natural.» </div><div style="text-align: justify;">Με καίει η χαρά της. Με καίει και με γεμίζει. Την νιώθω να περνάει, σα τη θέρμη της πιο ζεστής γούνας, αγγίζοντας πρώτα το δέρμα μου και διεισδύοντας έπειτα όλο και πιο μέσα μου, στα κόκαλα, στο αίμα, στα όργανα. Μέχρι που φλέγομαι κι εγώ.</div><div style="text-align: justify;">«Θέλω να βγούμε βόλτα, θέλω να σου δείξω μέρη. Μα φοβάμαι.»</div><div style="text-align: justify;">«Εγώ δεν φοβάμαι.»</div><div style="text-align: justify;">«Φοβάμαι για σένα.»</div><div style="text-align: justify;">«Μαζί σου δεν φοβάμαι για τίποτα.</div><div style="text-align: justify;">Μου χαμογελάει πάλι με αυτό το θεϊκό της χαμόγελο μα πριν απλώσει στο προσωπάκι της την φιλάω. «Με φορτίζεις» θέλω να της πω, αλλά τελικά είπα ένα ψέμα. Φοβάμαι. Φοβάμαι μη φύγει. Μα δε μπορώ να της το πω.</div><div style="text-align: justify;">«Σήκω τότε όμορφη μου. Πάμε βόλτα. Οι δυο μας.»</div><div style="text-align: justify;">«Κι αν θελήσω να σε φιλήσω;»</div><div style="text-align: justify;">«Να κάνεις ότι θέλεις. Μαζί μου να κάνεις ότι θέλεις.» μοιάζει σα θεϊκή παρέμβαση, σα φύλακας άγγελος, σαν όνειρο μετά από πολύ αλκοόλ και χόρτο. Μα την ακουμπάω και αγγίζω την αλήθεια της.</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-61467932979370704512010-10-08T17:47:00.000+03:002010-10-08T17:48:14.507+03:00όταν<div style="text-align: right;">όταν νιώθεις πάγους στα δάχτυλά σου</div><div style="text-align: right;">και την ανάσα τραγανή να μπλέκεται στα δόντια σου</div><div style="text-align: right;">όταν φλόγες διεισδύουν τα ρουθούνια σου</div><div style="text-align: right;">και λιώνουν το δέρμα στην αφή σου</div><div style="text-align: right;">όταν χτυπάς πλήκτρα με λέξεις απλά για να τις γράψεις</div><div style="text-align: right;">και δεν τις φωνάζεις γιατί δεν μπορείς και δεν θέλεις</div><div style="text-align: right;">όταν νερό τρέχει στο πρόσωπό σου</div><div style="text-align: right;">και ξεχνάς τι σου θυμίζει</div><div style="text-align: right;">όταν σύννεφα συναντιούνται σε συμπόσιο στον ουρανό</div><div style="text-align: right;">κι εσύ τα ζηλεύεις</div><div style="text-align: right;">όταν αναμνήσεις ξεφεύγουν μέσα από το κορμί σου</div><div style="text-align: right;">το οποίο στέκει άρρωστο κι αγιάτρευτο εκεί</div><div style="text-align: right;">αφυδατωμένο και πεινασμένο</div><div style="text-align: right;">μέσα στους ζοφερούς λαβυρίνθους που προσπαθεί να πλάσει ο νους σου</div><div style="text-align: right;">όταν θυμίζεις σκυλί που τρέχει γύρω από την ουρά του</div><div style="text-align: right;">όταν σκέφτεσαι για να πάρεις ανάσα</div><div style="text-align: right;">όταν σκέφτεσαι για να σκεφτείς</div><div style="text-align: right;">όταν τρυπιέσαι με τα νύχια για βελόνες</div><div style="text-align: right;">απλά και μόνο για να ουρλιάξεις</div><div style="text-align: right;">μα καμιά ουσία δεν τρέχει στις φλέβες σου</div><div style="text-align: right;">όταν ξυπνάς μια μέρα κι εύχεσαι το όνειρο να ήταν αληθινό.</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-42214131775134515152010-10-01T11:55:00.005+03:002010-10-04T20:35:23.898+03:00με 'σενα κάθε φορά πεθαίνω κι ανασταίνομαι, μα εγώ θέλω να ζήσω<div style="text-align: justify;">cause in your arms i was serene. and when in distance i m nowhere. floating on air searching for a hook to hold onto. a hook that seems too ideal to really exist. away from your protecting hug that huge gap leaves these too incompatable parts of us fight to death. till we bleed out. till i bleed out, while there isnt much fluid in your rotting corps flowing for me. i am an empty cloud shaping no bunny but a meaningless figure. seeing you now makes it all even weirder. all these aw-full moments torn apart. apart is reality. i aint dreaming of you no more. i long for and dread of that moment, the one that just beacame part of the past, when you pass by like its all too cool. we aint cool no more. we are sick. we are the past. but there aint no future to wait for..</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-14856122325821059272010-09-25T18:19:00.006+03:002010-10-09T17:40:09.193+03:00νερό<span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">χείλη μάτια λέξεις σκάσε σκάσε σκάσε δε θέλω να σ' ακούω ούρλιαξε φώναξε πιο δυνατά τι θέλεις τι θέλω δεν σ' ακούω κόκαλα σκληρά με συνθλίβουν και στήθια μαλακά με γδέρνουν όγκος μεγάλος ογκώδης -πώς αλλιώς θα' ταν- ανύπαρκτος κεραυνοβόλος είμαι εδώ εδώ εδώ πιο πέρα πιο μακριά πιο κοντά πώς με θέλεις πώς με θέλετε όλοι σας πώς με θέλω εγώ. βουίζουν όλα και τρέχουν γύρω γύρω γύρω σταματάνε μόνο να με χλευάσουν με δείχνουν με το δάχτυλο δεν είναι ευγενικό με ζηλεύουν κι όμως με λυπούνται με λυπάμαι κι εγώ κι ας μου αρέσω. θέλω θέλω θέλω έλα και δώσε μου, όχι άρπαξέ το, μα πώς, δεν μπορώ, όχι μπορείς, όχι δεν μπορείς. τελικά ποιά είμαι, ποιά θες να είμαι ποιά θέλει να είμαι; </span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">μάτια χείλη στόματα κενά δόντια ασμίλευτα και δέρματα αμώλωπα, στρώματα ανέπαφα και βλέμματα χαμένα στο τίποτα, στο χρόνο που περνάει και χαιρετάει από απόσταση και σε φέρνει πιο μακριά και με φέρνει πιο κοντά σ' αυτό που δεν θέλω μα κατα βάθος δεν με ενοχλεί έμαθα να το δέχομαι, μα τι λέω παίρνω αυτό που θέλω με ένα διεστραμμένο τρόπο, έτσι πάντα έπρεπε να κάνω τι δεν καταλαβαίνεις άρπαξε σου είπα!</span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">πώς; δεν ξέρω πως. όλα τα άλλα τα ήξερα, τα είχα μέσα μου. πολεμοφόδια μιας ζωής που αναπτύχθηκαν και γίναν παραπάνω από επαρκή.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">μα αυτό δεν το ξέρω, αν είναι μέσα μου ή αν πρέπει να το ψάξω και που θα το βρω κι ούτε πως μοιάζει. τι όψη έχει και τελικά τι θα κερδίσω. αν είναι όπως το ονειρεύομαι καλύτερο ή χειρότερο. τα όνειρα χάσαν το χρώμα τους και το μέγεθός τους και τη σιγουριά τους.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">ανασφαλή ακόμα κι αυτά τρέχουν στις δύσκολες ώρες που με σκλαβώνει ο Μορφέας, τρέχουν κι όμως πάνε σε αργή κίνηση, υφασμένα από τις πιο άτολμες σκέψεις μου, και με ξυπνάνε με δύναμη με ταρακουνάνε φέρνοντάς με σε πλήρη συνείδηση. συννεφιασμένα αγχωμένα όνειρα και τα ξύπνια δεν είναι καλύτερα.</span></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">νερό μπλοκαρισμένο σε μουχλιασμένους σωλήνες, πιέζεται να βγει, να τρέξει, να κυλήσει, θορυβώδες μες τη φυλακή του.</span></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">κι αν απελευθερωθεί, θα ευωδιάσει όλος ο κόσμος.</span></span></div></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-80917606745159031662010-09-19T17:33:00.000+03:002010-09-19T17:35:52.158+03:00T.S. Eliot - The Hollow Men - apospasma*Shape without form, shade without colour,<br />Paralysed force, gesture without motion;<br /><br />---<br /><br />V<br /><br />Here we go round the prickly pear<br />Prickly pear prickly pear<br />Here we go round the prickly pear<br />At five o'clock in the morning.<br />Between the idea<br />And the reality<br />Between the motion<br />And the act<br />Falls the Shadow<br /><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>For Thine is the Kingdom<br />Between the conception<br />And the creation<br />Between the emotion<br />And the response<br />Falls the Shadow<br /><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Life is very long<br />Between the desire<br />And the spasm<br />Between the potency<br />And the existence<br />Between the essence<br />And the descent<br />Falls the Shadow<br /><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>For Thine is the Kingdom<br />For Thine is<br />Life is<br />For Thine is the<br /><br />This is the way the world ends<br />This is the way the world ends<br />This is the way the world ends<br />Not with a bang but a whimper.okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-61594802462002118392010-09-18T12:51:00.006+03:002010-09-19T15:48:52.531+03:00επανάληψη<div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">σε μισώ που σ' ερωτεύτηκα τόσο</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">σε μισώ που πια δε σ' αγαπώ</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">σε μισώ γιατί σε σκέφτομαι συνέχεια</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">σε μισώ γιατί ορίζεις τη δική μου συνέχεια</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">σε μισώ γιατί δεν ένιωσες όπως εγώ</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">σε μισώ που πια δε σ' αγαπώ</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">που δεν αγαπώ κανένα</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">που δεν ερωτεύομαι κανένα</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">σε μισώ που μόνο μίσος νιώθω για σένα</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">και μισώ τον ίδιο μου τον εαυτό</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">για το πόσο σε μισώ..</span></b></div><div style="text-align: right;"><b><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;"><br /></span></b></div><div style="text-align: left;"><i><span class="Apple-style-span" style="color:#330000;">trying to spit it out but it won't come out. same old words again and again. no matter how hard i scream, they keep on reproducing inside of me, their roots reaching out for me, grabbing my brain, scaring it. i'll never be the same, will i?</span></i></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-53807973914011608512010-09-15T15:48:00.011+03:002010-11-16T21:41:02.037+02:00το δίχτυ..<blockquote></blockquote><div style="text-align: center;"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=voNPM8Cukz0">"μονάχος βρες την άκρη της κλωστής, κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι.."</a></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">ψάχνω την άκρη, αυτή που ίσως έχω ήδη βρει, </div><div style="text-align: center;">την επεξεργάζομαι στο μυαλό μου, </div><div style="text-align: center;">τη συζητάω με φίλους </div><div style="text-align: center;">μα κανείς δεν την βλέπει τόσο καθαρά όσο εγώ. </div><div style="text-align: center;">την νιώθω κοντά μου, </div><div style="text-align: center;">κι όμως βρίσκεται έτη φωτός μακριά μου, </div><div style="text-align: center;">και μ' ένα πήδο μόνο την φτάνω. </div><div style="text-align: center;">παίρνω φόρα πάλι, </div><div style="text-align: center;">μα φοβάμαι μη σκοντάψω, </div><div style="text-align: center;">παίρνω κι άλλη φόρα, </div><div style="text-align: center;">πάω πιο πίσω για να ξεκινήσω, </div><div style="text-align: center;">κάνω δυο μικρά πηδηματάκια, </div><div style="text-align: center;">πέφτω χάμω και λερώνομαι,</div><div style="text-align: center;">μορφώνω το κορμί μου σε στάση τρεξίματος,</div><div style="text-align: center;">ακούω τα καμπανάκια να ουρλιάζουν την εκκίνηση, </div><div style="text-align: center;">τρέχω τώρα με όλη μου τη δύναμη, </div><div style="text-align: center;">το αίμα χτυπάει στους κροτάφους </div><div style="text-align: center;">και η ανάσα κοφτή, </div><div style="text-align: center;">ήδη στα 21 μου πνίγομαι μέσα στο ίδιο μου το οξυγόνο </div><div style="text-align: center;">που τα καπνισμένα μου πνευμόνια </div><div style="text-align: center;">εμποδίζουν να περάσει με ευκολία, </div><div style="text-align: center;">τρέχω και νιώθω τους κόμπους στο μέσα μου, </div><div style="text-align: center;">και νιώθω το τρέμουλο στους μεγάλους μου μηρούς </div><div style="text-align: center;">και λίγο πιο κάτω </div><div style="text-align: center;">στα αδύναμά μου γόνατα,</div><div style="text-align: center;">λίγο πριν φτάσω την άκρη, στο τέρμα, στην αρχή, </div><div style="text-align: center;">ξυπνάω χτυπάω πέφτω </div><div style="text-align: center;">τσουγκράω σ' ένα απροσδιόριστο εμπόδιο.</div><div style="text-align: center;">δεν την βρήκα την άκρη</div><div style="text-align: center;">ή μήπως τη βρήκα αλλά δεν είμαι τυχερή, τόσο ώστε να ξεκινήσω πάλι;</div><div style="text-align: center;">γυρνάω πάλι στο πάγκο, πάλι πίσω, στην αφετηρία.</div><div style="text-align: center;">αυτή η ζωή μοιάζει με παιχνίδι μονόπολης </div><div style="text-align: center;">μόνο που από τη φυλακή γυρνάω στην αφετηρία και τούμπαλιν </div><div style="text-align: center;">όσο οι συμπαίκτες μου βγάζουν λεφτά κι αγοράζουν εμπειρίες.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">θα είμαι τόσο τυχερή ώστε να πετύχω τη ζαριά που ψάχνω, τη ζαριά που περιμένω;</div><div><span class="Apple-style-span" style="white-space: pre;"><span class="Apple-style-span" style="white-space: normal;"><br /></span></span></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-28541057300769052822010-08-19T20:21:00.004+03:002010-08-19T20:28:45.714+03:00έλα..<div style="text-align: center; color: rgb(153, 51, 153);"><span style="font-weight: bold;">έλα και νιώσε την καρδιά μου, πάνω από τα σκληρά κόκαλα και το ιδρωμένο δέρμα. χτύποι ταμπούρλου που σε καλούν κοντά του. μα ψιθυρίζουν, δε φωνάζουν.. έλα έλα έλα. το χνώτο μου θα χαϊδεύει τα δάχτυλά σου που θα ακουμπήσουν το στήθος μου, απαλά, καθώς οι χτύποι, ζωντανοί, σπρώχνουν το σώμα προς τα πάνω. έλα. με μια μόνο αίσθηση, την αφή σου, θα αγγίξεις την τρυφεράδα, θα ακούσεις το κάλεσμα, θα δεις τη δύναμη, θα γευτείς την πίκρα, θα μυρίσεις την καταπτοημένη λαχτάρα. έλα..</span><br /></div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-41719158620938176662010-08-03T16:16:00.002+03:002010-08-03T16:19:35.103+03:00όπου τσιγάρο εστί εσύ<div style="text-align: justify;">μ' αρέσει ο ήχος του χαρτιού που καίγεται, ο πυρακτωμένος καπνός που κοκκινίζει λαίμαργα το χαρτί. στάχτες μένουν να τονίζουν το νεκρώσιμο αποτέλεσμα. ψάχνω μια μυρωδιά μια γεύση μια απόλαυση στον καπνό που βάζω μέσα μου. βρίσκω μόνο μια ανούσια συνήθεια ανάμεσα στα δάχτυλά μου..</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-6802139513837971302010-08-03T15:52:00.003+03:002010-08-03T16:05:38.263+03:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5eR1NrA0nlT8tzGYbCDRVSrQ440Q9zc36xdIZQ947GiUo4Fs941kgGK7jYlwn7587CgWvuscFE6zaFkTqFhHHd4uI4EcEaCQZ8LMyoDZnO2vehOgrIzCMFl2iFIhlJGRyk9_KPHJ6yAwo/s1600/IMGP0335.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5eR1NrA0nlT8tzGYbCDRVSrQ440Q9zc36xdIZQ947GiUo4Fs941kgGK7jYlwn7587CgWvuscFE6zaFkTqFhHHd4uI4EcEaCQZ8LMyoDZnO2vehOgrIzCMFl2iFIhlJGRyk9_KPHJ6yAwo/s320/IMGP0335.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5501168732172885570" /></a><br /><div style="text-align: center;">μυρωδιά αλμύρας, ελαφρύ νανουριστικό κούνημα, χρώμα ουρανού πάνω στη θάλασσα, μπλε, σκούρο λιλά, ροζ, πορτοκαλί, γυρνώντας το κεφάλι τα βρίσκεις όλα. κύμα γλυκό και το φως χαμένο πίσω από θάλασσες κι ακτές. μουσική στα αυτιά, αλάτι στα μαλλιά, κοκκινίλα στα μπούτια, θλίψη για το νησί που άφησα πίσω και λαχτάρα για αυτό που πάω να συναντήσω. γεύση χυμού στο στόμα κι απόλαυσης στη ψυχή, μόνο η πετρελαιομυρωδιά που τρυπά στα ρουθούνια μου με δυσκολεύει. με κρατάει από την έκσταση. λίγες στιγμές είναι η ζωή και το αναγνωρίζεις μόνο όταν τις ζεις. δικαιώνουν όλες τις άλλες. για χάρη τους αξίζει κάθε πίκρα. για τη στιγμή που αγκαλιάζω το μπουτουλίνι μου μεσ' την θάλασσα και με τσιμπάνε οι ξυρισμένες τρίχες του ποδιού της. για τη στιγμή που με αγκαλιάζει η μικρή ερωτιάρα από χαρά που περάσαμε τις διακοπές μας μαζί. για τη στιγμή που τις αποχαιρετώ και δε χρειάζεται να πω "γεια", δεν τις χάνω ποτέ άλλωστε. το ξανατονίζω, η θάλασσα πήρε χρώμα του ουρανού, είναι μαύρο-ροζ-μπλε. κι ο αέρας κουρνιάζει στα μαλλιά μου και η μύτη μου κοκκίνισε και το χέρι μου έχει μήνες να νιώσει τη χαρά του στυλό που ξεδιπλώνει τη ψυχή. σιγοτραγουδάω, σιγοχορεύω και τελειώνω με το γράψιμο. ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ. κι είμαι ευγνώμων γι' αυτή.</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-18002529794726703452010-07-20T16:54:00.004+03:002010-07-20T22:31:26.444+03:00Οι παρενέργειες του έρωτα.Και τελικά η συνειδητοποίηση βγήκε από τα στόματα των δυο. Μια μικρή λεξούλα μας έστησε σε απέναντι πλευρές, εγώ που πάντα ήμουν δίπλα σου, χαρακτηρίστηκα ασύμβατή σου. Κι εσύ, μου. Κι έμεινα με αυτή τη τελευταία κλήση, ξέροντας ότι ποτέ ξανά δεν θα’μαστε όπως ήμασταν. Και νιώθω χαζή. Εξαπατημένη. Όσα είχα πιστέψει ανά τις ώρες, όσα προσέδιδα στη σχέση μας, στον εαυτό μου, όσα για τα οποία ήμουν περήφανη, γκρεμοτσακίστηκαν. Ποια αγάπη ποια ιδιαιτερότητα ποια γέφυρα. Όλα μοιάζουν <span class="Apple-style-span" style="color:#660000;"><b>ΨΕΎΤΙΚΑ</b></span>.<br />Εγώ, αιώνιος φαν του έρωτα, βρέθηκα πιο αποκαρδιωμένη από ποτέ. Με την πιο βαθιά πληγή, να χάσω την πίστη μου σ’αυτόν.okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-40600915862777052142010-07-18T21:03:00.001+03:002010-07-18T21:05:14.469+03:00άδειες σκέψειςΜόνη με άδειες σκέψεις. Μόνη σε θορυβώδη σιωπή. Μόνη με ματαιωμένες αναμνήσεις. Μόνη δεν αντέχω. Γιατί μόνη δεν με καλύπτω. Κουφάρι, κενό, καταστολή. Δάκρυα για σβησμένα γεγονότα. Γιατί να θρηνώ για όσα έχασα, όταν δεν ήξερα καν ότι μπορώ να τα έχω; Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Η αβάσταχτη ματαιότητα, το αβάσταχτο αίσθημα αυτολύπησης. Δεν θυμάμαι πια, δεν θυμάμαι πως ήταν και πως ήμουν κι όμως θρηνώ για κάτι που χάσανε δύο. Μόνη.<br /><br />Σ έναν αγώνα κατά της μοναξιάς χάνομαι στο λαβύρινθο μιας αβάσταχτης απάθειας. Κυριολεκτικά δεν θα την ονομάτιζα απάθεια γιατί αυτό, το νιώθω. Μα δεν νιώθω τίποτα άλλο, κι ότι άλλο είναι συναίσθημα. Αυτό δεν είναι συναίσθημα, είναι μονάχα η απουσία του.<br /><br />Όλα μοιάζουν μάταια. Κι είναι, δεν είναι; Ότι πάλεψα να αποκτήσω και τελικά το κατάφερα ήταν κάτι που τελικά ποτέ δεν ήταν φτιαγμένο να γίνει δικό μου. Δεν μου κάνει, σα ρούχο ραμμένο με ξένα μέτρα. Μόνη ακόμα και στη συνειδητοποίηση αυτή. Και ξέρω ότι πρέπει πια να σταματήσω. Αλλά δεν ξέρω πως. Πώς να αφήσω πίσω τους κόπους δύο χρόνων, πώς να δεχτώ ότι δεν μου αφήνουν πια τίποτα;<br /><br />Μόνη χωρίς καν αυτά, χωρίς εμένα. Ούτε καν μόνη πια. Μισή. Η αβάσταχτη αβεβαιότητα, το πιο αβάσταχτο από όλα. Ότι κάποτε θα γεμίσω, θα καλυφθώ, θα γίνω πάλι σύνολο κι όχι κομμάτια διασκορπισμένα σε θάλασσα σκοτεινή και νωχελική.<br /><br />Σε κρατάω γιατί είσαι η μόνη μου απόδειξη ότι ήμουν κάποτε κάπως. Μα δεν είμαστε πια τίποτα.okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-59496506024338578452010-07-09T17:38:00.003+03:002010-07-09T17:42:54.562+03:00τα τζιτζίκια<span class="Apple-style-span" style="color:#3366FF;">ξαπλώνω στον καναπέ μου κι ακούω τα τζιτζίκια.. αχ και να άλλαζα τον ήχο από τις μηχανές και τα αυτοκίνητα με τον ήχο των κυμάτων της θάλασσας. τότε θα όριζα τη γαλήνη. είναι αυτές οι λίγες μέρες του χρόνου που μου φέρνουν τη γεύση ελευθερίας στο στόμα. γεύση γλυκιά μα και μια στάλα πικάντικη, έτσι την νιώθω εγώ. και μου φτάνει που ξέρω ότι σύντομα θα ακούω τα τζιτζίκια κάπου αλλού και θα ξέρω ότι είναι καλοκαίρι. κι ότι είμαι ελεύθερη.</span>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-86716450840403163932010-07-08T20:51:00.001+03:002010-07-08T20:53:02.449+03:00mafalda quote (by felipe)μα γιατί να τύχει αυτό σε μένα, να είμαι σαν εμένα..okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4042642802828514374.post-227867801258824332010-06-28T23:49:00.004+03:002010-06-29T00:11:13.727+03:00happiness lies in your own hands_NOT.όλο και βυθίζομαι σε μια <span class="Apple-style-span" style="color:#666666;">απάθεια</span> όχι πλήρως πρωτόγνωρη μα καθόλου ευχάριστη. όσο δηλαδή με αφήνει να νιώσω, αυτό που νιώθω είναι <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">άχαρο</span>. και βλέπω τις σκέψεις μου <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">βρώμικες</span> και τα λόγια μου <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">ωμά</span> και <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">χυδαία</span>. ωραίο το pep talk ότι happiness lies in your own hands αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ μπορώ μόνο να κάνω τον εαυτό μου να <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;"><b>ΣΥΝΗΘΊΣΕΙ</b></span> στις ελλείψεις, στις <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">ακάλυπτες </span>ανάγκες. η αλήθεια είναι ότι η ευτυχία δεν είναι ένα ακόμη παιχνίδι μυαλού που πρέπει να πετύχω. η ευτυχία είναι συναίσθημα που σου δημιουργούν οι <span class="Apple-style-span" style="color:#FF6666;">ΆΛΛΟΙ</span> ή τα <span class="Apple-style-span" style="color:#FF6666;">ΆΛΛΑ</span> όντα ή πράγματα γύρω σου. κι αν πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι καλά κι ότι η ζωή μου είναι αρκετούτσικα πλήρης, το γράψιμό μου δε <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">ξεγελιέτα</span>ι. γιατί δεν υπάρχει πια <span class="Apple-style-span" style="color:#FF6666;">έμπνευση</span>, παρά μόνο η έλλειψή της. το γράψιμό μου μού ρίχνει <b>σφαλιάρες</b> γιατί θυμάται ακόμα πως μπορεί να υπάρξει, τι μπορεί να κάνει, πόσα <span class="Apple-style-span" style="color:#FF6666;">λαχταρά</span> να εκφράσει. κι όλα αυτά που η υποσυνείδητή μου <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">απάθεια</span>, μια μορφή άμυνας δηλαδή, προσπαθεί να με κάνει να ξεχάσω, μπας κι αγαλλιάσει λίγο η ψυχή μου, οι λέξεις που έγραψα κάποτε τα θυμούνται. όσο κι αν η ψυχή ξέχασε τα <span class="Apple-style-span" style="color:#FF6666;">άλγη</span> και τα <span class="Apple-style-span" style="color:#FF6666;">σκιρτίματα</span>, γιατί η <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">λήθη</span> είναι αναπόφευκτη άμυνα του ανθρώπινου οργανισμού, έχουν μείνει πίσω γραμμένα όλα σε σελίδες χάρτινες κι εικονικές. όχι λοιπόν. η ευτυχία δεν βρίσκεται μέσα μου. το αρνούμαι. αρνούμαι να πείθω άλλο τον εαυτό μου ότι το κενό αυτό μέσα μου θα καλυφθεί έτσι από <span class="Apple-style-span" style="color:#999999;">μόνο</span> του. θα περιμένω. μπορεί και να παλέψω. για κάτι ή για κάποιον που θα μου θυμίσει γιατί ξεκίνησα να γράφω. για κάποιον ή για κάτι που οι λέξεις θα έχουν πάλι <span class="Apple-style-span" style="color:#FF6666;"><b>νόημα</b></span>.<div><br /></div><div>ορμάει μέσα μου αυτή η δύναμη που είναι πιο μεγάλη από μένα και με κοροϊδεύει. "φωνάζεις" μου λέει, "στον τοίχο όμως." κι αυτό που πραγματικά γυρεύω, είναι πως να φωνάξω σε σένα, πως να σε κάνω να με ακούσεις, και να έρθεις κοντά μου. ελπίζω πως με ψάχνεις κι εσύ και μια μέρα θα φωνάξεις τόσο δυνατά που θα γκρεμίσεις τα τείχη και θα ξυπνήσεις την καρδιά μου, και θα κλέψεις τους χτύπους της που όλο χάνω μάταια.</div>okeanidahttp://www.blogger.com/profile/02691974271617571234noreply@blogger.com1